Bang voor mijzelf (Afl 3/9)

Deze blog is het derde deel in een mini serie over hoe ik burn-out raakte en wat ik uiteindelijk heb gedaan om te herstellen. In elke aflevering lees je een stukje van mijn verhaal en sluit ik af met tips en lessen die jij kunt toepassen. Lees alle aflevering onder de tag Sho's Story.

In dit derde blog deel ik hoe ik op het randje balanceerde en echt niet meer voor mijzelf kon zorgen. Aansluitend deel ik verder de belangrijkste les die jij kunt leren over het voorkomen van burn-out.

---

Een nacht from hell

Daar zat ik dan, thuis en alleen in mijn woonkamer. Wat ga ik doen? Ik wist compleet niet wat ik met mezelf aan moest en weet mijn god niet hoe de dag is voorbijgegaan. Maar ik weet wel één ding, de nacht kwam weer. Op dit punt zag ik torenhoog tegen de nacht op, ik vreesde de nacht, en daardoor ging ik al stijf van de stress de nacht tegemoet. Je snapt natuurlijk dat slapen dan niet gaat. Ik zat zo vast in vecht-en-vlucht systeem, ik stond zo stijf van de adrenaline dat ik fysiek onmogelijk in slaap kon vallen. Het werd bijna een taak op zich, iets wat je actief probeert te forceren.

Daar lag ik weer in bed, naar het plafond te kijken maar nu raakte ik echt in paniek. Nu was ik echt bang. De nacht voelde bedreigend aan, bedrukkend. Ik wist niet hoe ik de nacht zou overleven dus ik belde in paniek en wanhoop een vriendin die dichtbij woonde en vertelde wat er aan de hand was. Zij en haar vriend kwamen mij halen en hebben mij midden in de nacht naar de huisartsenpost in het ziekenhuis gebracht. De zuster daar was ervan overtuigd dat ik drugs had gebruikt zo heftig zat ik in de adrenaline. Ik kreeg een krachtig slaapmiddel mee en werd weer naar huis gestuurd. Zelfs met dat krachtige slaapmiddel heb ik nog totdat het licht werd naar het plafond liggen staren. Eindelijk, tegen de ochtend viel ik in slaap, voor een paar uurtjes.

Bang voor mijzelf

De volgende dag werd ik wakker. Het was mij duidelijk dat ik niet meer voor mijzelf kon zorgen, dat ik niet kon blijven in mijn appartement. Dat ik wellicht zelfs gevaar liep. Zo voelde dat. Om heel eerlijk te zijn was ik bang om alleen te zijn met mijzelf, ik was bang omdat ik niet meer het gevoel had dat ik mijzelf volledig onder controle had. Ik was bang voor wat ik mijzelf kon aandoen in een moment van verstandsverbijstering. Daarnaast durfde ik niet naar buiten dus simpele dingen als boodschappen doen waren out of the question. Zelfs de gedachte om naar de supermarkt te gaan zorgde voor een paniekaanval, de gedachte om met het openbaar vervoer te reizen zorgde voor een paniekaanval. Maar hoe kom ik in hemelsnaam naar huis bedacht ik mij? Ik besloot tegen beter weten in mijn auto te pakken om naar mijn ouders in Castricum te rijden. Ik wist namelijk anders niet hoe ik thuis moest komen want openbaar vervoer durfde ik gewoon niet. Het moment dat ik begon te rijden voelde ik de paniek weer opkomen, ik probeerde mijzelf kalmerend toe te spreken met dingen zoals….nog even, je kan dit, je hebt deze weg al zo vaak gereden, het is maar een half uur, je bent al halverwege maar het angstige gevoel werd alsmaar sterker des te verder ik van huis raakte. Halverwege werd ik opeens overvallen door een gedachte die mij volledig in paniek bracht. Wat nou als ik in een moment van verstandsverbijstering de macht over het stuur verlies, bedacht ik me. Paniek! Ik moest NU meteen van de snelweg af, zo sterk was dit gevoel. Ik nam de eerste afslag en meteen kwam er een mega boost aan adrenaline vrij.

Zodra je overlevingsinstinct merkt dat je uit gevaar bent, activeert het je vecht-en-vluchtsysteem zodat je de alertheid en de energie hebt om in veiligheid te komen. Dit gebeurde dus ook bij mij. Nu ik uit gevaar was moest ik mijzelf in veiligheid brengen. Ik was in de middel of nowhere dus ik besloot dat ik het er maar op moest gokken en terug naar mijn appartement moest rijden. Het moment dat ik de snelweg weer opging was ik superman. Verkeersregels interesseerde mij niet meer. Ik moest zo snel mogelijk naar huis, zo snel mogelijk naar veiligheid. Uiteindelijk parkeerde ik mijn auto en stapte ik uit en was ik thuis. Maar nu durfde ik niet eens meer mijn eigen appartement in. Vanuit het park belde ik een vriend van mij en vertelde hem dat hij mij moest ophalen omdat ik gewoon niet meer wist hoe ik naar mijn ouders moest komen. Hij heeft mij uiteindelijk naar mijn ouders gebracht waar ik uiteindelijk 3 maanden zou verblijven.....

Herstel je connectie met jezelf

Je kunt je niet voorstellen hoe primair je reageert wanneer je zo overbelast bent. Ik heb gedurende mijn burn-out echt ervaren hoe sterk je overlevingsdrang is hoe dit je cognitieve capaciteit volledig kan overnemen. Het is echt bizar en ik hoop dat je nooit zover komt. Maar het heeft mij wel enorm veel geleerd over hoe ons systeem werkt.

Wat kun jij doen om jezelf hiervoor te behoeden?

Leer de signalen van chronische stress kennen en herkennen. Des te meer jij je fysieke en mentale signalen herkent en erkent des te sneller kun jij preventief in actie komen. De voornaamste reden dat wij überhaupt burn-out raken is omdat wij compleet de connectie kwijt zijn met ons innerlijke weten. Je lichaam is een supermachine en het helpt je op alle mogelijke manieren te overleven en te leven. Het geeft je voortdurend feedback en signalen maar wij zijn ons niet meer ervan bewust dat dit signalen zijn. Piekergedachten? Een signaal. Emoties? Signalen. Gehaast gevoel? Een signaal. Zelfs de meeste fysieke kwaaltjes zoals huid- en darmklachten zijn signalen. Kortom, als jij fysieke, emotionele of mentale ongemak ervaart ga dan bij jezelf na…wat kan dit betekenen? Waardoor kan dit komen? Wat probeert het mij te vertellen? Op die manier kun jij de connectie met je innerlijke weten weer herstellen en zal het je niet alleen helpen burn-out te voorkomen, het zal je ook helpen je pad te vinden naar optimale gezondheid en geluk!

Herken jij je in de onderstaande signalen? Geen nood maar kom wel in actie en verminder je stress. Wil je persoonlijk advies? Boek dan een verkennend gesprek hier.

---